اسمى مى.عمرى ٢٩ سنة. خريجة ألسن و كنت بشتغل مدرسة...

اسمى مى.عمرى ٢٩ سنة. خريجة ألسن و كنت بشتغل مدرسة متزوجة و عندى طفل هو كل حياتى.. انا حزينة و نفسى بجد اسيب الحياة و أمشى بس مقدرش اتمناها بجد عشان ابنى من غيرى هيتبهدل و عمر ما حد هيعرف يعملوا زى إللى انا بعمله.. انا مشكلتي ان مفيش حد بيهتم بيا و لا أهلى و لا زوجى.. اهلى بيزورونى فى بيتى فى المناسبات فقط و دايما اخواتى بيهتموا بيهم اكتر منى و دا بناء على تصرفات انا شوفتها و مواقف حصلت ليا و اخواتى و كان تصرفهم معايا غير تصرفهم مع اخواتى على اعتبار انهم ممكن يكونوا بيحبوهم اكتر منى و مع ذلك بسأل عليهم و بزورهم باستمرار لان مهما زعلت منهم مقدرش قلبى بأسى عليهم.. وزوجى كان بينا تفاهم و حب بس دلوقتى التفاهم إللى بينا مبقاش موجود و السبب انه دايما بيعلق عليا انى شخصية عقلانية و إنتى فيه مواقف بفضل أتصرف التصرف الصح حتى لو ممكن إللى قدامى يزعل على الرغم انى اتصرفت بطبيعتى و شخصيتى معاه فى فترة الخطوبة إللى استمرت سنتين و فهمتوا شخصيتى و لم اخدعه فى شئ انا شخصية عقلانية إلى حد ما كنت بحب الدراسة و الشغل و العلم و القراءة.. و هو قالى إنتى شخصية كويسة و قولت بعد الجواز ممكن حاجات تتغير و انا حاسة انه هو ظلمنى لانه المفروض كان قالى فى فترة الخطوبة و ينكمل يا إما منكملش لكن ميوصليش انه معجب بشخصيتى و بعد كدا يقولى بس فيه حاجات عايزة تتغير.. عايزنى زى إللى حواليه و انا مقدرش اكون غير نفسى مع ان مران بظروف صعبة فى فترة حجر الكورونا و الشغل قفل و ساعدته و بعت دهبى و دلوقتى الشغل رجع و الحمد لله حياتنا بقت أحسن من الاول بس هو بيقولى إنتى معملتش حاجة عشانى إنتى تنفعى تكونى ام و انا مش عايز ام انا عايز زوجة.. و انا عملت كدا عشان بحبه.. انا بجد حاسة انى غلط مع نفسى لانى عمرى ما اشتكيت و لا حسست إللى قدامى ان فيه حاجة نقصانى و ان بعمل إللى قدامى محتاجه من غير ما يطلب و بالتالى بيتاخد على انه شئ طبيعى و ان دا إللى المفروض بتعمل سواء زوجى أو اهلى.. انا وحيدة و مفيش حد بيفكر فيا و لا فى مشاعرى و لا فى اجتياجى و كاتمة كل حزنى جوايا و بجد لولا ابنى كنت دعيت ربنا يعجل بالأجل